Lieve Witters,

Na een geweldig grappige nieuwjaarsvakantie in Gambië met de andere postgraduaters (lees: 8 van de 9 vrijwilligers die dezelfde opleiding volgen als ik) en een leuk weerzien met mama en Herwig in Senegal namen we onvermijdelijk afscheid van Sowane.

Sowane, ons broussedorp, na één week zonder mis ik het al enorm. (Jullie zijn gewaarschuwd voor mijn terugkomst in België, 2 april.)

Maar we zijn nog niet weg uit Senegal en zullen dus zeker en vast nog vaak op bezoek gaan bij onze «Sowanese vrienden».

Momenteel wonen en werken we in Mbour, een vrij grote stad die grenst aan het toeristische Saly. In Mbour wonen heeft zo zijn voordelen: winkeltjes genoeg, sneller internet, 2 minuutjes wandelen tot aan het strand, ... Toch voel ik me hier nog niet helemaal thuis. We wonen in «la maison jaune», een vrijwilligershuis dat helemaal niet geel is en dat momenteel bevolkt wordt door ongeveer 20 toubabs (= blanken) en 2 Senegalese gardiens (= bewakers). Je kan je dus voorstellen dat het heel wat minder authentiek is dan Sowane.

We werken in de grote NGO Vivre Ensemble, zie: http://www.vivre-ensemble-madesahel.org/.
De werking telt twee luiken: ‘le volet educatif' waarin Franse jeugddelinquenten gedurende 9 maanden in een soort time-out-project worden begeleidt en ‘la pouponière' waarin Senegalese kindjes worden opgevangen. De bedoeling was dat ik in ‘le volet educatif' met de Franse jongeren zou werken maar door een te veel aan stagiairs zal dat waarschijnlijk niet doorgaan. Ik zal me dus een plekje moeten vinden (lees: verroveren) in één van de secties van ‘la pouponière'.

In ‘la pouponière' worden kindjes opgevangen wiens ouders het geld niet hebben om ze groot te brengen. Heel vaak zijn het baby's waarvan de moeder stierf tijdens de bevalling. Momenteel liggen er zo'n 38 babytjes in de sectie van ‘les petits poids'. Je kan je niet voorstellen wat een werk het is om hen allemaal een propere luiren (met doeken uiteraard!), hun flesje en als het even kan wat affectie te geven. Rond de leeftijd van ongeveer 6 maanden verhuizen de babytjes naar ‘la moyen section' daar verblijven ze dikwijls nog eens 6 maanden. De situatie van deze kindjes en de peuters van de ‘grande section' vind ik persoonlijk erg confrontrerend en schrijnend. Deze boelekes horen de wereld op handen en knieëen te ontdekken. Maar ze brengen de meeste tijd van de dag door in hun bedje schreeuwend om een beetje aandacht. Ze komen dikwijls amper buiten. Als de kindjes rond de leeftijd van 1 à 2 jaar niet werden opgehaald door hun familie, wat eigenlijk de bedoeling is maar zelden gebeurt, komen ze terecht in ‘les unités familials' of de ‘grande enfance'. Van deze kinderen gaan er al een aantal naar school, de anderen brengen hun dagen weinig geanimeerd door op het project. Als laatste is er sinds kort een werking voor oudere kindjes uit problematische leefsituaties. Weesjes en (mishandelde) talibé-kinderen worden er opgevangen. Sommige van hen gaan naar school, andere krijgen op het project les. Talibés zijn kinderen die voor hun marabout (=een soort geestelijke leider) moeten gaan bedelen in ruil voor Koran-onderricht en vaak een schamel dak boven hun hoofd in de daara (=het huis van de marabout).

Het is nog niet duidelijk in welke sectie ik zal werken en waar ik dan precies mijn dagen mee zal vullen. We zien wel...

Voila, zo weten jullie ook weer hoe mij het hier in het nog steeds heel erg warme Senegal vergaat!

Groetjes aan alle Belgen,