Dag allemaal,

Wederom leuk om zoveel berichtjes te lezen. Ik knoop de tips in mijn oren. Voor de duidelijkheid: toubab betekent blanke. (Ik hoop dat de rest van mijn getyp at leesbaar is want ik merk dat niet al de letters van dit toetsenbord goed werken. Ik hoop trouwens dat dit ooit gepost raakt want er een meneer aan de electriciteit aan het werken naast mijn pc. Ik gooi hem momenteel een argwanende blik toe, hopelijk met resultaat.)

Maar bon, ons derde weekend in Senegal en nog steeds niet weg gesmolten. Fotografisch bewijsmateriaal daarvan is hopelijk straks op Sue's blog te vinden. Een spannend experiment.

Vorig weekend logeerden we in Mbour bij Dominique en Lies. De goed gebakken fritjes en de duik in het zwembad van 'Auberge Khady' deden ons deugd. Maar we waren ook erg blij toen wezondagavond weer 'thuis' kwamen in Sowane.

De vreugde was echter van korte duur want voor onze hut troffen we Brigitte aan. (Hetgeen volgt dient met een korrel zout genomen te worden.) Brigitte is een 76jarige Francaise die reeds 10 jaar twee maal per jaar Sowane en misschien wel heel Senegal op zijn kop zet. Ze doet me een beetje denken aan zo'n geitenboerin in de Pyeneeën. Inclusief wit haar, vuile t_shirt, snor én overtollig vet. Mijn excuses, maar Brigitte, een geboren en getogen landbouwster zweeg geen minuut. Au fond heeft ze erg goede ideeën om de mensen hier vooruit te helpen maar de uitvoering daarvan schiet grondig tekort. We werden getrakteerd op een staaltje ontwikkelingshulp zoals het niet moet. Zowilde ze bijvoorbeeld enkel in de voormidag vorming geven, hét moment dat de vrouwen hier super hard werken. Ze lanceerden ook enkel ideeën waarvoor je massa's suiker nodig hebt, een product dat hier voor de meesten onetaalbaar is. Enzovoort enzoverder.Het komt er op neer dat Christophe, Sanne, Sue en ik een aantal dagen niets anders deden dan Brigitte's vormingen te redden door te bemiddelen en te vertalen. Want alhoewel 'Mamy', zoals ze hier genoemd wordt, Frans praat verstaat niemand haar. Iedereen was opgelucht toen we haar donderdag in Kaolack dropten om daar andere oorden te gaan koloniseren.

Al was de tocht naar Kaolack ook nog een avontuur op zich. De weg Fatick-Kaolack (De N2, Jappe!) ligt er vreselijk bij. Camions, charettes, gammele taxi's en snelle 4*4's slingeren erover de baan om de putten te ontwijken. Alle verkeersregels over boord. We zagen het al van ver aankomen en keken er misschien zelfs stiekem nar uit. Autopech. Platte band. En dat met Brigitte op de achterbank en een temperatuur van een friljoen graden, moet je weten... hi-la-risch!

Ondertussen zijn ook onze lessen Engels en Informatica van start gegaan. Een geanimeerde boel. Er is nog werk aan de winkel. Dat stelt me enigzins gerust want zo'n krak ben ik ook weer niet in die vakken. We staan steeds nat in het zweet na zo'n les, ook al geven we ze s'avonds als het ietsiepietsie minder warm is. Een muis hou je toch vast met de twee knoppen naar je toe en als je 'la macjine' wil afsluiten trek je gewoon de stekker uit?
Er is ook een accuut tekort aan stoelen waardoor de leerlingen soms met 4 op 1 stoel zitten om toch maar met z'n allen aan het toetsenbord te kunnen, waar ze vervolgens voldoende hard op kloppen. We denken eraan een deel van ons 'spaghettigeld' in het lokaal te investeren. Een streep bordverf op de muur zou handig zijn.

Naast het voorbereiden en geven van onze lessen vullen we onze dagen met het observeren in de kleuterschool (Volgende week willen we de lagere school prosprecteren, tenminste als de perverte schoolireteur Diouf niet te moeilijk doet.), kindjes animeren op ons terras, koken met Ndegen, lachen en praten met onze leerlingen die s'avonds ij ons komen rondhangen (op zoek naar gezelligheid of eten?), Serrer leren én zelfs helpen op de werf.

Vanmorgen hebben we in de vlakke zon de 'chef en chantier' geholpen.Zand scheppen en op de kar zwieren, die minstens 1.5 meter hoger staat dan de plek vanwaar je schupt... vermoeiend! Maar wel leuk om nog eens écht fysiek bezig te zijn. Terwijl Sue een echte charetier wordt, word ik binnenkort aangeworven als vaste werkkracht. ;)

Amai, amai, wat een zweterig gedoe al dat getokkel hier op dat krakend toetsenbord. Hopelijk geeft het al een beetje een idee op ons leventje hier. Weet dat ik alles en iedereen nu al mis. Ik laat snel nog eens iets weten, misschien volgend weekend vanit Dakar want we plannen een tripje naar Laura en Tine.

Lieve kus,

Lien-