Een ochtend uit het leven van Lien Bex in Senegal, hihi, vanmorgen liep ik echt glimlachend naar de pouponière.
Ik was alleen, Sue was ziek, zij glimlachte iets minder vanmorgen, ze werd namelijk geteisterd door braak- en diarree-aanvallen.
Voor ik vertok liep ik het boetiekske naast ons huis binnen. Ik wilde een fles water en een pakje biskrem kopen. Ik moest even wachten want voor me stond een Mauretaniër (een Moor van de eerste kwaliteit zou Mamcore uit Sowane zeggen maar zo'n woorden neem ik me niet in de mond) nog zijn tapala met boter te bestellen. Nadat de verkoper z'n stokbroodje had gesmeerd en in een (Italiaans?!)krantenpapiertje had overhandigt vroeg de bijna blanke man (bijna blank = eerste kwaliteit, aldus volgens Mamcore) 5 zakjes Lipton. Ik moest echt lachen, waar vind je dat nu nog, thee verkocht per zakje. Ik begon de winkel, waar ik bijna dagelijks kom en haast als referentiekader voor het woord 'winkel' ga beschouwen, te observeren.
De vuile beslapen matras (ik vraag me steeds af welke van de twee verkopers er op slaapt, zouden ze een slaapbeurtrol hanteren?), het oude kleine theepotje op de grote gazbidon, de rekken met mayonais, wcpapier en rijst, de versleten maar zalig gevulde frigo, de nootjes, pepertjes, tabak en zo veel meer in kleine plastiek zakjes alsbusseltjes samen gebonden, de kippengaas-antidiefstal-tralies, de kleurenkopie van een villa die te koop staat en lelijk afsteekt tegenover de rest van de winkel, de blauwe metalen poort en de vogelkooi waar het fruit in gehangen wordt, rotte bananen die wachten op een klant. Ach, wat vind ik zo'n momentjes heerlijk.
Met omhooggetrokken mondhoeken slofte ik door het warme zand naar het ONG. Al gauw werd ik opmijn tocht tegen gehouden door een oud meneertje met kruk en baard die maar 'monsieur monsieur' naar me bleef roepen. 'Je m'appelle Calebas' legde hij uit, weer moest ik mijn lach inhouden. 'Tu dois dire a tout le monde de Vivre Ensemble que samedi il y a une soiree dansante au Bounty.' Hij stopte me 2 flyers toe, genoeg om de meer dan 100 werkkrachten en vrijwilligers van 't project op de hoogte te brengen. PR in Senegal...
Nog geen 200 meter verder passeert er me een bus. En wat voor een bus! Eentje met twee mega luidsprekers waaruit religieuze Allah-liederen schalden en op het dak nag eens een stuk of 7 djembéspelers het stevige repititieve ritme aangaven. Het is eens wat anders dan die saaie Belgische lijnbussen.
'Senegal... wat een gekke boel' en dan was ik nog niet eens bij mijn talibékes aangekomen!