Ahoi Belgen aller landen,

Momenteel bevind ik me in het paradijslijke stekje van Laura en Tine in Pikin, een buitenstad van Dakar. Die meiden zitten hier goed en we gunnen ze het. We zijn reuzeblij dat we even mogen meegenieten van hun 'luxe'.

Na bijna een maand (uhu, we houden het hier al van 6 oktober vol én we zijn er fier op!) in Senegal wordt het moeilijker om steeds met nieuwe weetjes op de proppen te komen. Niet dat er niks nieuws is onder de veel te hete Senegalese zon... het is eerder dat we beetje bij beetje gewend raken aan al die eigenaardigheden.
Alhoewel... we verbazen ons nog steeds over...

... de gekke klerencombinaties van sommige Senegalezen. Vlaamse sponser-t-shirts worden zonder probleem gecombineerd met mooie Afrikaanse stofkes. Kinderen en volwassenen lopen het ene moment in ongelofelijk versleten kleren rond om nadien te paraderen in Westerse-bling-bling-mode. De schoenen zijn hier ook geweldig. Plastiek slippers in alle mogelijke kleuren en vormen. Ook van die vervelende watersandalen zijn hier hyperpopulair. We houden ons hard vast voor het moment dat 'Crocs' Senegal zullen bereiken.
Het allermooist zijn uiteraard de traditionele kleurrijke kleren. Sue en ik willen graag een rokje laten maken maar het kiezen van een stofje is niet gemakkelijk. Die stoffen zien er namelijk altijd beter uit rond bruine benen dan rond onze witte-toubab-benen. Al zijn die toch al flink gebruind.

... de vele huwelijksaanzoeken die we hier krijgen. Mannelijke aandacht genoeg. Maar fijn is wat anders. Telkens opnieuw vriendelijk afwimpelen en dan daarna nog een hele discussie over de gelijkheid tussen man en vrouw. Vermoeiend en frustrerend.

... de computervaardigheden en Engelse uitspraak van onze leerlingen. Lachen en wenen tegelijkertijd. Maar we merken een lichte vooruitgang en een groot enthousiasme op dus dat stelt ons hoopvol.

... de prachtige vogeltjes die om en rond onze hut fladderen.

... de evidentie waarmee kinderen hier worden geslagen. We waren al een paar keer getuigen van serieus huiselijk geweld en het valt ons steeds moeilijker om die 'cultuurverschillen' te plaatsen.

... het geluid dat de geiten hier maken. Het gemekker van die beesten us echt totaal verschillend van dat van Belgische geitjes en vooral extreem grappig.

... de kramikkeligheid van de voertuigen hier.
Laatst namen we de charette van Fatick naar Sowane en begaf de band van de kar het. De kar was super zwaar beladen en wij moesten achter de kar aan de 8 km naar huis stappen. Het was al donker en het paard moet verschoten zijn van iets in de brousse want het beest zette het opeens op een loopje. Terwijl de charetier (=bestuurder) in het donker achter paard en kar aanliep tuimelden de flessen water, zakken met fruit en eieren van de kar. Resultaat? Een zoektocht naar onze vracht in het donker én een kleinere omelet als avondeten.

... de kracht van de Senegalese vrouwen.
Sue en ik hebben donderdagvoormiddag mee op het veld gewerkt. Eén van de vrouwen op Ndegen's erf nam ons mee. Al gauw waren we met een stuk of 8 vrouwen aan het werk op het veld, een heel eind van Sowane, midden in de brousse.
Bij de brousse moet je je een enorm uitgestrekte en desolate vlakte voorstellen. Niet zozeer de jungle van Mowgli, eerder Simba's terrein. Inclusief die typische Lion King-bomen.
Maar goed, onze taak bestond er in om de arachide-planten te ontginnen. Duizenden pinda's hebben we zo verzameld. We waren doodop en immens bezweet en stoffig. Maar onze bijdrage werd geapprecieerd en dat is wel leuk. Want het is niet altijd gemakkelijk om contact te leggen met de vrouwen hier.
Dus als jullie binnenkort de kou trotseren om vetbollekes voor de mussen op te hangen. Bedenk dan bij het hangen van de appennootjesslinger hoeveel werk daar aan vooraf is gegaan.

... het gemak waarmee de kinderen op de rug van een paard of ezel kruipen, een touw door hun bek trekken en vervolgens door het dorp galloperen.

... hoe cultuurverschillen terug te vinden zijn in alle facetten van het leven. Zo wordt hier bijvoorbeeld helemaal anders omgegaan met zwangerschap en geboorte. De mama van de schattige Ibbou beviel afgelopen zondag. Sue en ik vroegen al een paar weken hoe het met haar ging en kregen steeds een vriendelijk maar kort antwoord. Toen we onlangs bij Ndegen kwamen was die maar al te blij ons de kleine pruts voor te stellen. Ik haalde snel mijn fototoestel (op hun vraag) en ons cadeautje. We gaven de mega schattige sokjes die ik van Liesbeth en Jappe kreeg aan de pas bevallen vrouwen. We mochten het kleine meisje even vasthouden maar voor de rest leek dit bezoekje allerminst op een geboortebezoek zoals wij dat kennen.
Het meisje heeft nog geen naam maar wel al twee gaatjes met touw door in elk oor. Op haar naam moet ze nog even wachten tot haar doop morgen.
Een beetje teleurgesteld om het weinige enthousiasme van de kersverse mama vroegen we aan Ndegen of zo'n bezoekje en cadeautje wel gepast was. Ze antwoordde ons dat geboortebezoeken helemaal niet vreemd zijn en dat de meeste mensen zeep, suiker of geld aan de moeder cadeau geven. Tja, wat hebben ze hier ook aan kousjes... Maar hé, Lies en Jappe, ik weet zeker dat het kindje ze zeker zal aandoen en de 15 erna ook, dan stuur ik een foto door!

... .... ....

Lieverds,
Bedankt voor jullie toffe reacties, ze doen echt deugd.
Geniet van jullie weekend (voor sommigen zelfs vakantie), wij doen hier in Dakar hetzelfde.
Kus,
Lien-