Dag allemaal,

Ons weekendje Dakar liep wel even anders dan we verwacht hadden. Al ontvingen gastvrouwen Tine en Laura ons nog zo goed in Pikine.
Tijdens de nacht van vrijdag op zaterdag werd Sue's handtasje met alles in en Laura's gsm en fototoestel gestolen. Een gemene snodaard moet via het balkon onze slaapkamer zijn ingeslopen en heeft zo ongemerkt zijn slag kunnen slaan. Wat volgde waren dagen van paniek, frustratie, heen en weer geloop naar de politie en Ambassade, frustratie (nogmaals!), teleurstelling én relativeringsvermogen.
De hele hetse leverde uiteraard ook nieuwe verhalen op. Bijvoorbeeld... enig idee hoe lang het duurt om een pasfoto te laten nemen in Senegal? Minstens twee uur!
Babacar, iemand van Laura en Tine's project, nam ons mee naar de fotowinkel van zijn nonkel. Een grote winkel waar verbazend veel volk werkte. Iets wat ons wel vaker opvalt in Senegal... jobcreatie! De fotowand achter de brede toonbank was een fenomeen. De muur hing vol foto's van dikke 'lutters', de Senegalse variant voor Sumo-worstelaars en witgepoederde Afrikaanse beauty's. Of hoe schoonheidsidealen kunnen verschillen...
Sue moest tot driemaal toe voor de lens van het analoge fototoestel gaan staan. Dit terwijl wel 5 à 6 mannen er lachend naar stonden te kijken. Ze vond het, terecht, vreselijk.
Achteraan de winkel was er een zalig bestoft bureautje vol lenzen. Laura moest het serienummer van haar toestel opgeven want er passeerden wel eens gestolen apparaten. Stel u voor!

Dinsdag sloten we ons inmiddels lang geworden (door de administratieve rompslomp) weekend af met een tripje naar Ile de Gorée. Toch nog een beetje vakantie. Ile de Gorée voelde heel vreemd aan. Alsof het een onecht stukje Senegal was. Een Portugeesachtig decormet Senegalese acteurs, vonden we. Ach, we voelden waarschijnlijk al dat we geen doorsnee toeristen zijn.

Woensdag kwamen we pas echt terug op ons effen. Na weer eens 5 uur bus en een charette (geen gemakkelijk te matchen combinatie) kwamen we aan in Sowane. Ons dorp. Iedereen bleek al op de hoogte van 'La Suspense à Dakar'. De leerlingen hadden waarempel onze lessen gemist, onze buurmeisjes kwamen hun namen nog eens zeggen (alsof we hen zo snel zouden vergeten) en zelfs de vrouwen op Ndegen's erf, die amper Frans spreken, toonden hun betrokkenheid. De nieuwsgierigheid naar ons verhaal deed deugd.

Donderdag, vrijdag en zaterdag hernamen we ons dagelijkse Sowanese leventje weer... Kindjes animeren, de was doen, foto's trekken, door het dorp schuifelen, ...

Samen met het vieren van onze eerste maand hier in Senegal komen heel wat ambigue gevoelens naar boven. We zijn trots op wat we al zagen, deden, voelden, ervaarden maar we vragen ons ook vaak af: 'Waar leidt dit toe?' 'Hoe zal dit land er binnen 10 jaar uitzien?' ...
Dat denken we dan vooral op van die frustratiemomenten, als er weer eens een hongerig kindje op ons eten komt azen, want ook dat is dagelijkse realiteit. Bij wijze van tegengif bedenken we dan plannen: we willen een activiteiten organiseren voor de kindjes (Chiro!), onze 'adultes'-klasje laten werken, de micro-kredieten nieuw leven inblazen en zoveel meer...

We houden ons wel bezig en proberen te genieten van al het nieuwe dat ons overkomt.
Liefs,
Lien-

PS: Ik geloof dat het adres ergens in het eerste of tweede verhaal staat.