Lieve lezers daar ginds,

Terwijl Sinterklaas jullie schoentjes vult amuseer ik me hier nog steeds onder de overgebleven Zwarte Pieten.

Het is al een hele tijd geleden dat het ons nog eens lukte om op internet te raken. Je houdt het niet voor mogelijk die Afrikaanse technologie hier. Maar ja, dat hoort erbij. In ieder geval hebben de Senegalese verhalen zich inmiddels in mijn hoofd opgestapeld en weet ik niet goed waar te beginnen.

Allereerst ben ik blij jullie te melden dat mijn gemiddelde zweetproductie gestaag afneemt, dit rechtevenredig aan de gemiddelde temperatuur. Het is zalig om 's ochtends onder de douche even écht koud te hebben. Joepie, nog maar 35 graden! (Mama, de thermometer die je me stuurde is jammer genoeg onderweg kapot gegaan.)

Voor de rest ontdekken we beetje bij beetje het Senegalese land. We bezochten Joal-Fadiouth, de naam 'schelpeneiland' had onze fantasie al stevig geprikkeld en we waren een beetje teleurgesteld een vuil en mistroostig eilandje aan te treffen. Senegal kan zijn armoede niet verloochenen en dat is maar goed ook. De begraafplaats van Fadiouth was wel erg speciaal. Christenen en Moslims liggen er naast elkaar begraven op een heuvelachtig eilandje van witte schelpen met uitzicht op de groene mangroven.

Vorig weekend ontdekten we eveneens een stukje van de Sine-Saloum-delta. Met een pirogue, een houten vissersbootje, vaarden we vanuit Ndangane door de mangroven, langs 'Ile d'oiseaux' naar het weinig authentieke 'Mar Loj'. De natuur was prachtig, de diversiteit onder de vogels groot maar als de plaatselijke kindjes zelfs geen 'Toubab/Blanke' meer roepen ben ik toch op mijn hoede.

Ik vind het tijdens zo'n weekend-uitstapjes steeds moeilijk de knop naar de vakantiemodus om te draaien. Hoeveel inwoners van Sowane hebben de zee al gezien? Wie zwom er al ooit in een zwembad? ... Langs de andere kant hebben we die ontsnappingsmomentjes écht nodig om het hier vol te houden en is de luxe in zo'n mini-hotelletje niets in vergelijking tot wat we thuis hebben. Dubbele gevoelens, zoals we die hier wel vaker tegen komen in Senegal.

Want wat zeg je tegen een meisje dat fier haar 'livre de geographie' laat zien en je merkt dat het eigenlijk een agenda is met een paar kaartjes in op de laatste pagina's. Moet je daarbij nog even weten dat haar leerkracht aardrijkskunde haar geweldige boek gebruikt om les te geven. En zo goed geeft die dan blijkbaar ook niet les want als we aan onze leerlingen van een jaar of 17, ongeveer vierde à vijfde middelbaar, vragen om Afrika aan te duiden op de wereldkaart lukt dat van geen kanten. Over het Senegalese schoolsysteem raak ik niet snel uitgepraat dus ik zal jullie de overige anekdotes besparen.

In ieder geval zitten ze hier vaak goed fout. En niet alleen op onderwijs vlak. Zo kijkt menig Sowane bewoner elke avond naar de fantastisch overgeacteerde Braziliaanse soap 'Marina'. Met velen verzamelen ze zich rond de enkele televisies die er in het dorp aanwezig zijn. Aangezien dit gedupte feuilleton dé oorzaak is van het overmatig lesverzuim van onze leerlingen voelden we ons verplicht eens een keertje mee te kijken. Het was schitterend en verontrustend tegelijk hoe iedereen zich liet meeslepen in het verhaal van de té rijke Braziliaanse vlam, Marina. Eén van onze leerlingen deed onlangs volgende uitspraak: 'L'Afrique c'est la poubelle du monde, les grandes familles habitent tous ensemble, en Europe par contre c'est mieux, là dans une maison ils habitent que les parents, les enfants, le chien et le gardien.'. Klopt toch dat elke Europeaan een bewaker voor zijn huis heeft staan en zelfs de armste blanke een auto heeft?!

Op zo'n momenten merk je dat de mensen hier geen idee hebben van hoe de wereld er buiten hun dorp, land of continent uitziet. Ik kan daarbij de gedachte 'Wat een geluk...' vaak moeilijk onderdrukken. Je kan ons Belgische leven ook op geen enkele manier met hun Afrikaanse leven vergelijken. We lachen hier vaak als de vrouwen het zand borstelen maar wij rijden het gras af... ook een stom idee, toch? Als er al iets groen is geef je het toch aan de schapen kan je er ten minste met Tabaski, het schapenfeest van genieten.

De feestelijkheden voor het offerfeest van de Moslims hebben we niet ontlopen. We woonden het gebed en de slachting bij en hielpen, onder lichte dwang, bij het kuisen van het schapenvlees. Geen pretje! Alsof heel die bloederige bedoening nog niet erg genoeg was moesten we, tijdens het koken, om een uur of 11 's morgens, een stuk schapenlever eten. Bah!

De hele dag door werd er gekookt. Iedereen was in opperbeste stemming. Volwassenen en kinderen brachten schotels over en weer van de ene familie naar de andere. Tegen de avond trok iedereen zijn nieuwe kleren aan. Kleurrijke boubou's, prachtig versierde kleden, nieuwe plastieke juweeltjes voor de meisjes, ... Jammer genoeg was het al donker en heb ik er weinig goede foto's van kunnen trekken maar het was een bling-bling-show van jewelste.

Ik ben al benieuwd voor Kerstmis en Nieuwjaar binnenkort. Naar het schijnt halen de Christenen hier ook een kerstboom in huis, lees hut. Daar gaan we naar op zoek!

Een fonkelend verslag volgt hopelijk snel...

Lieve allemaal,

Geniet van de kou en de wintermode.

Tot blogs,

Jullie Afrikaan, Lien-