Dag allemaal,

Met spijt in het hart moeten we binnenkort ons geliefde dorpje Sowane verlaten. Na Kerstmis gaan we met de andere postgraduaters naar Gambië, daarna komen onze mama's en Herwig op bezoek en rond de 16^de januari verhuizen we naar Mbour om er in 'Vivre Ensemble' te gaan werken. (1 april nemen we het vliegtuig en 2 april landen we weer op Belgische bodem.)

Ik dacht zo, laat ik bij wijze van afronding van het Sowane-hoofdstuk, nog eens wat grappige anekdotes of toffe momentjes beschrijven...

... Sue's verjaardag bijvoorbeeld! An en Maarten, onze postgraduaatvrienden uit Dakar zakten voor die gelegenheid af naar Sowane. Ze hadden voor Sue wat lekkers gekocht in een grote supermarkt in Dakar, het is echt ongelofelijk hoe blij wij hier worden van dingen als pesto of babybell. Vooral de dinokoeken waren een schot in de roos. Sanne en Christophe hadden via Déguène kunnen regelen dat Amie cakejes zou maken en ik had voor een gekleurde emmer met fruit gezorgd. Zo eentje wou Sue al lang hebben, de emmers zijn hier namelijk veel mooier dan thuis. Toen Sanne en ik de versgebakken cakejes bij Amie wilden gaan ophalen wou die ze niet zomaar meegeven. Ze wou ze zelf afgeven, gelijk had ze, 'ere wie ere toekomt'. Dat betekende wel dat wij Sue via allerlei smoesjes tot bij Amie moesten krijgen zonder de verrassing te verklappen. Maar het lukte, Sue viel helemaal uit de lucht. Ze trakteerde iedereen met de cakejes en we keerden tevreden terug naar onze hut waar we aan ons pannenkoekenplan begonnen. Sue wilde namelijk onze leerlingen en andere Sowaners verwennen met pannenkoeken. Een hele avond bakten en rolden we pannenkoeken. Het nieuwtje ‘dat er wat te eten viel bij de toubabs' verspreidde zich snel. Al gauw zaten er een twintigtal kids te wachten op ons erf. Het lukte ons hen voorbeeldig in een rij te laten staan maar toen we met de schotel nog andere mensen in het dorp een pannenkoek wilden gaan geven wisten we natuurlijk niet meer welk zwart snoetje nu al wel of niet een pannenkoek op at... We werden omsingeld en verstopten ons zelfs even in het donker achter een hut om onze belagers van ons af te schudden. Zelfs de volwassenen klampten ons aan. We waren zelf even niet goed van onze traktatie die eerder een grootschalige 'Poverello-actie' leek maar we hebben toch allemaal genoten van een gezellig verjaardagsweekend!

... Nog meer feest op de doop die we hier meemaakten. Wat een vreemde belevenis was dat. Mamadou en Ousmane namen ons mee naar de doop van een kindje wiens ouders we nog niet kenden. We voelden ons wat teveel want voor het huis van het gezin zaten enkel mannen. De jongens zeiden dat wij maar gewoon naar binnen moesten gaan. Binnen zaten er verschillende vrouwen, inclusief de kersverse mama en het babytje van amper 1 week oud. Al gauw kreeg ik het kind in mijn armen geduwt. De babytjes hier zijn veel bleker van kleur dan hun broertjes of zusjes. Hun handjes en voetjes lijken haast blank. Lange tijd zaten we daar, Sue en ik, kijkend naar de vrouwen die druk aan het praten en lachen waren. We begrepen niets van de uitgelaten sfeer en vroegen ons af wanneer de doop nu eindelijk zou beginnen. Tot op een bepaald moment een man de kamer binnen kwam. Hij gebaarde naar mij dat ik het kind aan hem moest geven. Ik zette me recht maar nog voor ik het kindje kon overhandigen begonnen alle vrouwen driftig te roepen: 'Ha-a' (Nee in het Serrer), 'Deedet' (Nee in het Wolof), ze gebaarden en riepen 'Non, garde l'enfant.' Ik wist niet wat me overkwam dus volgde ik braaf de bevelen op. Blijkbaar waren de vrouwen met de man een prijs aan het bediscussiëren voor het kind. Het babytje mocht de kamer pas verlaten als de vrouwen het geld hadden ontvangen. Met dat geld gaven de vriendinnen van de moeder een week later een feestje. Er werd stevig onderhandeld en de sfeer zat er in. Een van de vrouwen, de dikste, begon te dansen, iedereen klapte, lachte en zong. De vrouw trok haar rokken omhoog en danste met haar dikke blote zwarte billen in het rond. Het was een hilarisch zicht. Eenmaal de onderhandeling rond was werd de baby laag bij de grond door twee omaatjes onder het gordijn dat in het deurportaal hing door gezwierd. Een stuk of 5 keer werd het zo van binnen naar buiten gewiegd. Nadien deed men hetzelfde met de doeken waarin de baby zijn eerste weekje had in doorgebracht. Daarna moest het pas bevallen moedertje op handen en knieën hetzelfde traject afleggen. Wij bleven achter in de kamer met de overgebleven vrouwen en hadden te laat door dat de rest van de ceremonie eigenlijk buitenkamers verder ging. Toen we buiten kwamen zagen we nog net hoe een stukje babyhaar werd afgeschoren en in een soort calebas met water werd gedaan. In die calebas fluisterden vervolgens alle gasten, inclusief wij, een wens voor het kleine meisje. Na afloop kreeg iedereen een cola-noot en waren er muntsnoepjes bij wijze van suikerbonen. Helemaal onder de indruk dropen we af om op ons terras te bekomen van weeral eens gekke nieuwe dingen.

... Maar ook de avond dat we Déguène, Tening en Adam op ons terras ontvingen was er eentje om niet te vergeten. De vrouwen hadden voor ons couscous gekookt. Geen Marokkaanse zoals we die gewoonlijk krijgen, maar Senegalese, een veel zwaardere grijze ‘mil' pap. We aten er van, en ondanks dat we het niet echt lekker vonden, bestoeften we de kokkinnen. De vrouwen ontdekten onze Flair's en begonnen er in te bladeren. Alhoewel Tening en Adam amper Frans spreken giechelden we heel de avond door. We gaven uitleg over de Belgische wintermode, legden uit wat een stofzuiger is en verbaasden ons samen met hen hoe vaak het over seks gaat in zulke boekjes, ... Eenmaal aangekomen bij de kookpagina's, bladzijden die wij hier meestal wijselijk overslaan om onszelf niet te tergen, lieten we hen zelfs pesto proeven. Iets wat hen helemaal niet smaakte, we probeerden hen op die manier duidelijk te maken dat 'maffé' of 'cheb bu jen' voor ons ook niet altijd het lekkerste op aarde is. Nu nog beginnen ze lachend weer over 'le truc vert' als wij subtiel proberen duidelijk maken dat we iets niet lusten.

... je leest het, woorden schieten tekort, we zullen Sowane en onze zwarte vrienden nog stevig missen, net zoals ik jullie 'witten' mis ...

Liefs,

Lien-