Om nooit te vergeten...

Hé Belgen,

Het is bijna zover, binnen 4 nachtjes ben ik weer op Europese bodem. Voorlopig een totaal absurd gegeven voor me, maar ik zal weldra snel in de koude realiteit tuimelen.
Ik kijk er naar uit om terug te komen, weer in normale temperaturen vertoeven, lekker eten op mijn bord en vooral al die lang-geleden-mensen weer in de buurt.
Toch dringt stilaan tot me door wat ik hier allemaal achterlaat. Zoveel dingen om nooit te vergeten...

* Het warme zand onder mijn voeten.

*De verbaasde gezichten van de verkoopsters op de markt als ze merken dat we toch heel wat meer Wolof of Serrer verstaan dan de doorsnee-blanke.

*De blinkende oogjes en kreet 'J'ai compris rekk' van de jongens tijdens de lesjes.

*De geweldig grappige sportoefeningen van de Senegalese mannen op het strand. Ik begin stilaan te begrijpen waarom er zoveel zwarte topsporters zijn. Hun trainingen zijn goed gek, achterwaarts de duin op lopen, pompen en sit-ups in zandkuilen, springen, ...

*De tralala die vorige week nog werd opgevoerd in de pouponiere voor de komst van Mevrouw de President, Viviane Wade. Heel Vivre Ensemble stond in rep en roer. De kindjes werden proper uitgedost, alles werd grondig gekuist, er werd zelfs een nieuwe weg naar 't project aangelegd. Samen met mijn jongens repeteerde ik twee dagen lang de lofzang die we voor Viviane moesten zingen. Toen het moment eenmaal daar was bleek de first lady geen tijd te hebben en bleven de kids en ik teleurgesteld achter.

*De zalig ontspannende momentjes in Auberge Khady waar we steeds bij Alexandra en het personeel terecht konden voor een deugddoende babbel.

*De grote hompen vlees die op straat in een soort beenhouwerijkraampjes worden verkocht, inclusief vliegen.

*De 'toubab donne-moi bonbon!', 'photo moi' en 'Hé, les gazelles, comment ça va?' die gemiddeld 15000 keer per dagnaar ons worden geroepen.

*De allesverklarende religie, Dieuredieuf Serigne Salliou!

*De zon, de zon, de zon!

*En zoveel meer....

Lieverds,
Dit was mijn laatste blog vanuit het stoffige Senegal. Vrijdag keer ik samen met de paasklokken weer naar België terug!
Tot dan,
Lien (weldra met SN 204 om 5.20u in Zaventem:))

Spaghetti voor Senegal!

Dag stormachtige Europeanen daar ginds ver weg,

Tussen al die Senegalavonturen door even iets 'serieus'.
Sue en ik zijn inmiddels aan onze zesde en laatste maand in Senegal begonnen. Het lijkt al heel erg lang geleden maar in september organiseerden we voor ons vertrek een spaghetti-avond. Het was een immens succes, een avond boordevol gezelligheid, toffe mensen, helpende handen, lekker eten én centjes voor onze projecten. In totaal bedroeg de opbrengst ruim 3000 euro.
We willen iedereen die een bijdrage leverden graag nog eens bedanken en vertellen jullie graag wat we met het geld deden.
In Sowane lieten we tafels en stoelen maken voor het klaslokaal en schilderden we een schoolbord. We gaven een radio cadeau aan de leerlingen van de foyer in Fatick en kochten regelmatig het tijdschrift 'Planète: L'Afrique dans le monde' en ander materiaal waarmee we onze lesjes voorbereidden. Ook in Mbour kochten we les materiaal voor 'la grande enfance'. Maar hetgeen ik hier opnoem zijn geen onmogelijk dure uitgaven. We merken dat het heel moeilijk is om verantwoorde uitgaven met het spaghettigeld te doen. Daarom en ook omdat we er zeker van zijn dat het geld goed terecht komt vertrouwde we twee keer 1000euro toe aan volgende personen.
Aan Masse Mbaye, de verantwoordelijke voor het ONG Chaulmoogra in Sowane en oudere broer van Deguene gaven we 1000 euro. Hij zal er enkele microkredieten mee financieren en zodoende het geld op langere termijn recupereren om er weer nieuwe initiatieven mee te ondersteunen. Hij wil jullie in april in Belgie allemaal komen bedanken maar beseft duidelijk niet half hoe vol het buurthuis op onze avond zat.
We vertrouwden ook Marc, een zeer geengageerde vrijwilliger in ons huidige project; Vivre Ensemble, 1000 euro toe. Hij zal er de bouw van 'La case d'éveille' mee financieren. 'La case d'éveille' wordt een grote ronde overdekte en betegelde speelruimte voor de kinderen. Een mogelijkheid extra om ook buiten hun slaap- en leefruimte te laten spelen. Want dikwijls komen de allerkleinsten wegens het stof en het tekort aan afgebakende veilige speelruimtes zelden buiten.

Merci aan iedereen!
Lien en Sue

Een ochtend uit het leven van Lien Bex in Senegal...

Een ochtend uit het leven van Lien Bex in Senegal, hihi, vanmorgen liep ik echt glimlachend naar de pouponière.
Ik was alleen, Sue was ziek, zij glimlachte iets minder vanmorgen, ze werd namelijk geteisterd door braak- en diarree-aanvallen.
Voor ik vertok liep ik het boetiekske naast ons huis binnen. Ik wilde een fles water en een pakje biskrem kopen. Ik moest even wachten want voor me stond een Mauretaniër (een Moor van de eerste kwaliteit zou Mamcore uit Sowane zeggen maar zo'n woorden neem ik me niet in de mond) nog zijn tapala met boter te bestellen. Nadat de verkoper z'n stokbroodje had gesmeerd en in een (Italiaans?!)krantenpapiertje had overhandigt vroeg de bijna blanke man (bijna blank = eerste kwaliteit, aldus volgens Mamcore) 5 zakjes Lipton. Ik moest echt lachen, waar vind je dat nu nog, thee verkocht per zakje. Ik begon de winkel, waar ik bijna dagelijks kom en haast als referentiekader voor het woord 'winkel' ga beschouwen, te observeren.
De vuile beslapen matras (ik vraag me steeds af welke van de twee verkopers er op slaapt, zouden ze een slaapbeurtrol hanteren?), het oude kleine theepotje op de grote gazbidon, de rekken met mayonais, wcpapier en rijst, de versleten maar zalig gevulde frigo, de nootjes, pepertjes, tabak en zo veel meer in kleine plastiek zakjes alsbusseltjes samen gebonden, de kippengaas-antidiefstal-tralies, de kleurenkopie van een villa die te koop staat en lelijk afsteekt tegenover de rest van de winkel, de blauwe metalen poort en de vogelkooi waar het fruit in gehangen wordt, rotte bananen die wachten op een klant. Ach, wat vind ik zo'n momentjes heerlijk.
Met omhooggetrokken mondhoeken slofte ik door het warme zand naar het ONG. Al gauw werd ik opmijn tocht tegen gehouden door een oud meneertje met kruk en baard die maar 'monsieur monsieur' naar me bleef roepen. 'Je m'appelle Calebas' legde hij uit, weer moest ik mijn lach inhouden. 'Tu dois dire a tout le monde de Vivre Ensemble que samedi il y a une soiree dansante au Bounty.' Hij stopte me 2 flyers toe, genoeg om de meer dan 100 werkkrachten en vrijwilligers van 't project op de hoogte te brengen. PR in Senegal...
Nog geen 200 meter verder passeert er me een bus. En wat voor een bus! Eentje met twee mega luidsprekers waaruit religieuze Allah-liederen schalden en op het dak nag eens een stuk of 7 djembéspelers het stevige repititieve ritme aangaven. Het is eens wat anders dan die saaie Belgische lijnbussen.
'Senegal... wat een gekke boel' en dan was ik nog niet eens bij mijn talibékes aangekomen!

Les histoires de Senegal ...

Hey Allemaal!

Astrid, Laura en Elise hier! Lien gaf ons de bijna onmogelijke opdracht om eens te bloggen over ons 2-weekse avontuur onder de Senegalese zon. Zoals Lien het al vaak duidelijk maakte in haar blog en mails, is het heel moeilijk om een totaal beeld te geven van het reilen en zeilen in Senegal. We doen een bescheiden poging met de meest onvergetelijke momenten uit ons overvolle 'reisdagboek'.

DAG 2: bezoek aan Dakar
'Vandaag hadden we geluk, toevallig was voor ons ALLEEN ALLES aan 'un bon prix'! Onze eerste echte dag in Senegal werden we meteen voor de leeuwen (lees: verkopers) gesmeten. Aan elke vinger een verkoper die ons onze eerste CFA's probeerde afhandig te maken. We wisten niet waar eerst te kijken. Gelukkig waren Lien en Sue er om ons meteen de kneepjes van het onderhandelen en afwimpelen bij te brengen!'

DAG 3: Pikine
'We mochten van Tine één van haar lesjes aan talibées meevolgen. Dit gaf ons de gelegenheid om voor de eerste keer het Senegalees huishouden van dichterbij te bekijken, aangezien het in het huis van de Marabout plaatsvond. Hoewel de situatie alles behalve perfect was (alle niveaus door elkaar, klein lokaal, veel rumoer, af en aangeloop van kinderen en volwassenen,....), stond Tine tochhaar mannetje. Zo bezorgde ze de kinderen en ons een fijn uur.'

DAG 6: Sowane
'Na het drukke stadsleven, kwamen we op dag 5 van het ene uiterste in het andere terecht: Sowane. Lien houdt van Sowane, dat hadden we al vaak mogen horen, maar nu konden we het zelf zien! Liens beschrijving van Sowane weerspiegelt echt de realiteit: rust alom, hitte, echte dorpssfeer, Senegalees eten, spelende kindjes,... Door met Déguine naar de markt te gaan, mee de was te doen en te spelen met Aisa Tu en Ibu, hadden we ons eerste echte contact met de bevolking.'

DAG 8: Vivre ensemble
'Na een rondleiding door heel het project, voelden we ons echte indringers. Gelukkig konden we even later onze handen uit de mouwen steken met de kleinsten eten te geven en te verversen, zodat we niet helemaal pottenkijkers waren. Schrik om iets fout te doen, moesten we alvast niet hebben. De duizenden regeltjes die ze in 'Het Wit Konijntje' hanteren om baby's te verzorgen, werden hier absoluut niet toegepast.'

DAG 10: Réserve Bandia
'Onze mini-safari: op zoek naar giraffen, neushoorns, antilopen (en 1000en varianten), buffels, struisvogels, pumba's, zebra's...'

DAG 12: boottocht op Mangroves
'Om onze tocht op de Senegalese Mangroves te beschrijven in één woord: ADEMBENEMEND! Het verfrissende water waarover de pirogue met gemak scheert (op enkele zandbanken na;)), doet iets met ons wat deze reis nog niet vaak voorviel: we genieten in stilte!'

DAG 15: laatse dag in Senegal
'We genieten van onze laatste uitstap in Senegal naar Lac Rose. Terwijl we in de file staan om Dakar uit te rijden zien we verkopers met: katapulten, fruit, autobenodigdheden, cd's, klokken, tafellakens, onderhemdjes, koekjes, oorstokjes, zakdoeken, pennen, zonnebrillen, batterijen, belkrediet, muntblaadjes, sla, handdoeken, aanstekers, lucifers, vlagjes, speelgoed, bidmatjes, schoolboeken, paspoorten, kranten, tijdschriften, plastic zakjes, hoeden, water in zakjes, pillampen, sletsen, scheermesjes,...'

Ziezo, een 'kort' overzicht van een onbeschrijflijke reis. Om af te sluiten nog een paar wist-je-datjes (aangewezen om te lezen, indien je naar Senegal gaat ;))
WIST JE DAT:
Alle auto's taxi's zijn!
Ajuin overal bijpast en dus ook overal bij wordt gegeten.
Een toeterende chauffeur het volgende wil zeggen: 'Pas op ik kom eraan/Ik mag eerst/Ik sla af/Onnozelaar wat doede gij?/Ik kan niet zien of er iemand in de bocht aankomt/De taxi is leeg/De taxi is al vol/... ' Dus er moet maar 1 ding werken in de auto: de claxon!
De Senegalesen allemaal 1 grote familie zijn.
De meeste Senegalese mannen hurkend plassen.
Er op de wegen meer verkeersborden met snelheidsbeperkingen dan auto's met werkende kilometertellerszijn.
Het strand de ideal plaats is voor work-out-sessies voor jonge mannen (cfr. fitness-clubs in België).
Maip (de ober in Auberge Khady) onze droomman is?!

Groetjes
Laura, Astrid en Elise

Februari... wat een maand!

Lieve verkleumde Belgen van me,

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik blogde nochtans kwamen er de laatste weken weer heel wat dingen op me af. Tijd om die even voor jullie neer te pennen.

Zoals jullie weten woon en werk ik nu in Mbour. De verandering van het rustige dorpsleven in Sowane naar de drukke en vrij toeristische stad liep niet altijd vlot. Toch genoten we al verschillende keren van de stadsavonturen die Mbour ons te bieden heeft. Zo gingen we enkele weken terug naar het concert van niemand minder dan Youssou Ndour! Senegal's grootste muzikaaltalent! Het was zalig, de ambiance in het voetbalstaion is moeilijk te beschrijven. We dansten er samen met de enthousiaste Senegalese madammen naast ons op los.

Maar hoe goed de Youssou ook zingt het absolute hoogtepunt van de maand was uiteraard het agverwachtte bezoek van Elise, Astrid en Laura. Ik liet hen zo veel mogelijk van it vreeme land zien en hoop dat ze er ondanks hun zwakke darmgestellen evenveel van genoten als ik. Normaalgezien bloggen zij snel hun versie van de feiten én fotografisch bewijsmateriaal.
Het was afkicken na hun vertrek. Toch voelde ik me op de luchthaven ook enigzins opgelucht: 'Oef, ik ben het nog niet ie nar huis moet vertrekken.' Ik heb het gevoel dat er hier nog heel wat te zien, te voelen, te doen, te genieten en te ontdekken valt.

Dat 'ontdekken' namen we vorige week wel erg serieus. We kregen de kans om mee te gaan op uitstap met 'Le volet educatif' naar het nationale park Niokolo Koba en Kedougou. 'Le volet educatif' is de werking van het ONG Vinvre Ensemble waarin de Franse jeugddelinquenten worden opgevangen. De werking waarin ik normaliter had moeten werken. (Zie vorig blogverhaal.)
Het was een gigantisch vermoeiende maar indrukwekkende ervaring. De vrijdag van mijn verjaardag reden we de ganse dag in een veel te kleine 4x4 tot Simenti, een plaatsje in Niokolo Koba. De natuurpracht die we de daaropvolgende dagen zagen was enorm. De groene rivierbeddingen en meertjes, apen (zelfs bavianen), krokodillen, nijlpaarden, bambi's en pumba's in alle maten en soorten, vogels met prachtige kleuren, ... De enige echte Senegalleeuwen kregen we jammer genoeg niet te zien, wat wil je ook als je met 5 jeeps en 50 inzittenden door zo'n park cruist.
Na 2 nachtjes in Simeti trokken we door tot de stad Kedougou. Vanuit Kedougou bezochten we de cascade van Dindéfello in Guinnee en ee Bedikorp in de bergen. Twee prachtige plaatsen in een heel ander Senegal als ik gewend ben, namelijk eentje met bergen!
De waterval ligt net over de grens in Guinnee (Conakry), je moet niet vragen hoe ver we reden. Het water was ijskoud maar deed super veel deugd, ik heb nog niet vaak op zulke idylische plek gezwommen.
Het Bedikdorp was het meest impressionant. We bekommen in de blakende zon een bergpadje en voelden het respect voor de bevolking van Iwol bij elke stap groeien. De Bedik is een super kleine etnische groep; er bestaan nog een 10tal Beikdorpen in Senegal. Het dorp en zijn inwoners zag er helemaal anders uit dan de orpen ie ik tot nu toe al zag. Vrouwen en kinderen met prachtige haartooien, vreemde oorbellen en een soort stokjes door hun neus. Lemen huttendie helemaal anders gebouwd waren dan in de rest van het land, een gigantische en heilige baobab, ... Je kan je niet voorstellen dat er op zo'n erbarmelijke en haast onbereikbare plaats mensen wonen. Ik was er helemaal ondersteboven van.

Natuurlijk heb iktussen al dat reizen door ook nog in het projectgewerkt maar die verhalen blog ik volgende keer...
Lieve groetjes vanuit Senegal,
Lien-

Mbour...

Lieve Witters,

Na een geweldig grappige nieuwjaarsvakantie in Gambië met de andere postgraduaters (lees: 8 van de 9 vrijwilligers die dezelfde opleiding volgen als ik) en een leuk weerzien met mama en Herwig in Senegal namen we onvermijdelijk afscheid van Sowane.

Sowane, ons broussedorp, na één week zonder mis ik het al enorm. (Jullie zijn gewaarschuwd voor mijn terugkomst in België, 2 april.)

Maar we zijn nog niet weg uit Senegal en zullen dus zeker en vast nog vaak op bezoek gaan bij onze «Sowanese vrienden».

Momenteel wonen en werken we in Mbour, een vrij grote stad die grenst aan het toeristische Saly. In Mbour wonen heeft zo zijn voordelen: winkeltjes genoeg, sneller internet, 2 minuutjes wandelen tot aan het strand, ... Toch voel ik me hier nog niet helemaal thuis. We wonen in «la maison jaune», een vrijwilligershuis dat helemaal niet geel is en dat momenteel bevolkt wordt door ongeveer 20 toubabs (= blanken) en 2 Senegalese gardiens (= bewakers). Je kan je dus voorstellen dat het heel wat minder authentiek is dan Sowane.

We werken in de grote NGO Vivre Ensemble, zie: http://www.vivre-ensemble-madesahel.org/.
De werking telt twee luiken: ‘le volet educatif' waarin Franse jeugddelinquenten gedurende 9 maanden in een soort time-out-project worden begeleidt en ‘la pouponière' waarin Senegalese kindjes worden opgevangen. De bedoeling was dat ik in ‘le volet educatif' met de Franse jongeren zou werken maar door een te veel aan stagiairs zal dat waarschijnlijk niet doorgaan. Ik zal me dus een plekje moeten vinden (lees: verroveren) in één van de secties van ‘la pouponière'.

In ‘la pouponière' worden kindjes opgevangen wiens ouders het geld niet hebben om ze groot te brengen. Heel vaak zijn het baby's waarvan de moeder stierf tijdens de bevalling. Momenteel liggen er zo'n 38 babytjes in de sectie van ‘les petits poids'. Je kan je niet voorstellen wat een werk het is om hen allemaal een propere luiren (met doeken uiteraard!), hun flesje en als het even kan wat affectie te geven. Rond de leeftijd van ongeveer 6 maanden verhuizen de babytjes naar ‘la moyen section' daar verblijven ze dikwijls nog eens 6 maanden. De situatie van deze kindjes en de peuters van de ‘grande section' vind ik persoonlijk erg confrontrerend en schrijnend. Deze boelekes horen de wereld op handen en knieëen te ontdekken. Maar ze brengen de meeste tijd van de dag door in hun bedje schreeuwend om een beetje aandacht. Ze komen dikwijls amper buiten. Als de kindjes rond de leeftijd van 1 à 2 jaar niet werden opgehaald door hun familie, wat eigenlijk de bedoeling is maar zelden gebeurt, komen ze terecht in ‘les unités familials' of de ‘grande enfance'. Van deze kinderen gaan er al een aantal naar school, de anderen brengen hun dagen weinig geanimeerd door op het project. Als laatste is er sinds kort een werking voor oudere kindjes uit problematische leefsituaties. Weesjes en (mishandelde) talibé-kinderen worden er opgevangen. Sommige van hen gaan naar school, andere krijgen op het project les. Talibés zijn kinderen die voor hun marabout (=een soort geestelijke leider) moeten gaan bedelen in ruil voor Koran-onderricht en vaak een schamel dak boven hun hoofd in de daara (=het huis van de marabout).

Het is nog niet duidelijk in welke sectie ik zal werken en waar ik dan precies mijn dagen mee zal vullen. We zien wel...

Voila, zo weten jullie ook weer hoe mij het hier in het nog steeds heel erg warme Senegal vergaat!

Groetjes aan alle Belgen,

The best off Sowane…

Dag allemaal,

Met spijt in het hart moeten we binnenkort ons geliefde dorpje Sowane verlaten. Na Kerstmis gaan we met de andere postgraduaters naar Gambië, daarna komen onze mama's en Herwig op bezoek en rond de 16^de januari verhuizen we naar Mbour om er in 'Vivre Ensemble' te gaan werken. (1 april nemen we het vliegtuig en 2 april landen we weer op Belgische bodem.)

Ik dacht zo, laat ik bij wijze van afronding van het Sowane-hoofdstuk, nog eens wat grappige anekdotes of toffe momentjes beschrijven...

... Sue's verjaardag bijvoorbeeld! An en Maarten, onze postgraduaatvrienden uit Dakar zakten voor die gelegenheid af naar Sowane. Ze hadden voor Sue wat lekkers gekocht in een grote supermarkt in Dakar, het is echt ongelofelijk hoe blij wij hier worden van dingen als pesto of babybell. Vooral de dinokoeken waren een schot in de roos. Sanne en Christophe hadden via Déguène kunnen regelen dat Amie cakejes zou maken en ik had voor een gekleurde emmer met fruit gezorgd. Zo eentje wou Sue al lang hebben, de emmers zijn hier namelijk veel mooier dan thuis. Toen Sanne en ik de versgebakken cakejes bij Amie wilden gaan ophalen wou die ze niet zomaar meegeven. Ze wou ze zelf afgeven, gelijk had ze, 'ere wie ere toekomt'. Dat betekende wel dat wij Sue via allerlei smoesjes tot bij Amie moesten krijgen zonder de verrassing te verklappen. Maar het lukte, Sue viel helemaal uit de lucht. Ze trakteerde iedereen met de cakejes en we keerden tevreden terug naar onze hut waar we aan ons pannenkoekenplan begonnen. Sue wilde namelijk onze leerlingen en andere Sowaners verwennen met pannenkoeken. Een hele avond bakten en rolden we pannenkoeken. Het nieuwtje ‘dat er wat te eten viel bij de toubabs' verspreidde zich snel. Al gauw zaten er een twintigtal kids te wachten op ons erf. Het lukte ons hen voorbeeldig in een rij te laten staan maar toen we met de schotel nog andere mensen in het dorp een pannenkoek wilden gaan geven wisten we natuurlijk niet meer welk zwart snoetje nu al wel of niet een pannenkoek op at... We werden omsingeld en verstopten ons zelfs even in het donker achter een hut om onze belagers van ons af te schudden. Zelfs de volwassenen klampten ons aan. We waren zelf even niet goed van onze traktatie die eerder een grootschalige 'Poverello-actie' leek maar we hebben toch allemaal genoten van een gezellig verjaardagsweekend!

... Nog meer feest op de doop die we hier meemaakten. Wat een vreemde belevenis was dat. Mamadou en Ousmane namen ons mee naar de doop van een kindje wiens ouders we nog niet kenden. We voelden ons wat teveel want voor het huis van het gezin zaten enkel mannen. De jongens zeiden dat wij maar gewoon naar binnen moesten gaan. Binnen zaten er verschillende vrouwen, inclusief de kersverse mama en het babytje van amper 1 week oud. Al gauw kreeg ik het kind in mijn armen geduwt. De babytjes hier zijn veel bleker van kleur dan hun broertjes of zusjes. Hun handjes en voetjes lijken haast blank. Lange tijd zaten we daar, Sue en ik, kijkend naar de vrouwen die druk aan het praten en lachen waren. We begrepen niets van de uitgelaten sfeer en vroegen ons af wanneer de doop nu eindelijk zou beginnen. Tot op een bepaald moment een man de kamer binnen kwam. Hij gebaarde naar mij dat ik het kind aan hem moest geven. Ik zette me recht maar nog voor ik het kindje kon overhandigen begonnen alle vrouwen driftig te roepen: 'Ha-a' (Nee in het Serrer), 'Deedet' (Nee in het Wolof), ze gebaarden en riepen 'Non, garde l'enfant.' Ik wist niet wat me overkwam dus volgde ik braaf de bevelen op. Blijkbaar waren de vrouwen met de man een prijs aan het bediscussiëren voor het kind. Het babytje mocht de kamer pas verlaten als de vrouwen het geld hadden ontvangen. Met dat geld gaven de vriendinnen van de moeder een week later een feestje. Er werd stevig onderhandeld en de sfeer zat er in. Een van de vrouwen, de dikste, begon te dansen, iedereen klapte, lachte en zong. De vrouw trok haar rokken omhoog en danste met haar dikke blote zwarte billen in het rond. Het was een hilarisch zicht. Eenmaal de onderhandeling rond was werd de baby laag bij de grond door twee omaatjes onder het gordijn dat in het deurportaal hing door gezwierd. Een stuk of 5 keer werd het zo van binnen naar buiten gewiegd. Nadien deed men hetzelfde met de doeken waarin de baby zijn eerste weekje had in doorgebracht. Daarna moest het pas bevallen moedertje op handen en knieën hetzelfde traject afleggen. Wij bleven achter in de kamer met de overgebleven vrouwen en hadden te laat door dat de rest van de ceremonie eigenlijk buitenkamers verder ging. Toen we buiten kwamen zagen we nog net hoe een stukje babyhaar werd afgeschoren en in een soort calebas met water werd gedaan. In die calebas fluisterden vervolgens alle gasten, inclusief wij, een wens voor het kleine meisje. Na afloop kreeg iedereen een cola-noot en waren er muntsnoepjes bij wijze van suikerbonen. Helemaal onder de indruk dropen we af om op ons terras te bekomen van weeral eens gekke nieuwe dingen.

... Maar ook de avond dat we Déguène, Tening en Adam op ons terras ontvingen was er eentje om niet te vergeten. De vrouwen hadden voor ons couscous gekookt. Geen Marokkaanse zoals we die gewoonlijk krijgen, maar Senegalese, een veel zwaardere grijze ‘mil' pap. We aten er van, en ondanks dat we het niet echt lekker vonden, bestoeften we de kokkinnen. De vrouwen ontdekten onze Flair's en begonnen er in te bladeren. Alhoewel Tening en Adam amper Frans spreken giechelden we heel de avond door. We gaven uitleg over de Belgische wintermode, legden uit wat een stofzuiger is en verbaasden ons samen met hen hoe vaak het over seks gaat in zulke boekjes, ... Eenmaal aangekomen bij de kookpagina's, bladzijden die wij hier meestal wijselijk overslaan om onszelf niet te tergen, lieten we hen zelfs pesto proeven. Iets wat hen helemaal niet smaakte, we probeerden hen op die manier duidelijk te maken dat 'maffé' of 'cheb bu jen' voor ons ook niet altijd het lekkerste op aarde is. Nu nog beginnen ze lachend weer over 'le truc vert' als wij subtiel proberen duidelijk maken dat we iets niet lusten.

... je leest het, woorden schieten tekort, we zullen Sowane en onze zwarte vrienden nog stevig missen, net zoals ik jullie 'witten' mis ...

Liefs,

Lien-

Noël...

Lieve allemaal,

Sue probeert foto's te posten. Hopelijk lukt het, ga dus maar eens een kijkje nemen op haar blog.

Vrolijk kerstfeest,
Lien-