Les parents, les enfants, le chien et le gardien.

Lieve lezers daar ginds,

Terwijl Sinterklaas jullie schoentjes vult amuseer ik me hier nog steeds onder de overgebleven Zwarte Pieten.

Het is al een hele tijd geleden dat het ons nog eens lukte om op internet te raken. Je houdt het niet voor mogelijk die Afrikaanse technologie hier. Maar ja, dat hoort erbij. In ieder geval hebben de Senegalese verhalen zich inmiddels in mijn hoofd opgestapeld en weet ik niet goed waar te beginnen.

Allereerst ben ik blij jullie te melden dat mijn gemiddelde zweetproductie gestaag afneemt, dit rechtevenredig aan de gemiddelde temperatuur. Het is zalig om 's ochtends onder de douche even écht koud te hebben. Joepie, nog maar 35 graden! (Mama, de thermometer die je me stuurde is jammer genoeg onderweg kapot gegaan.)

Voor de rest ontdekken we beetje bij beetje het Senegalese land. We bezochten Joal-Fadiouth, de naam 'schelpeneiland' had onze fantasie al stevig geprikkeld en we waren een beetje teleurgesteld een vuil en mistroostig eilandje aan te treffen. Senegal kan zijn armoede niet verloochenen en dat is maar goed ook. De begraafplaats van Fadiouth was wel erg speciaal. Christenen en Moslims liggen er naast elkaar begraven op een heuvelachtig eilandje van witte schelpen met uitzicht op de groene mangroven.

Vorig weekend ontdekten we eveneens een stukje van de Sine-Saloum-delta. Met een pirogue, een houten vissersbootje, vaarden we vanuit Ndangane door de mangroven, langs 'Ile d'oiseaux' naar het weinig authentieke 'Mar Loj'. De natuur was prachtig, de diversiteit onder de vogels groot maar als de plaatselijke kindjes zelfs geen 'Toubab/Blanke' meer roepen ben ik toch op mijn hoede.

Ik vind het tijdens zo'n weekend-uitstapjes steeds moeilijk de knop naar de vakantiemodus om te draaien. Hoeveel inwoners van Sowane hebben de zee al gezien? Wie zwom er al ooit in een zwembad? ... Langs de andere kant hebben we die ontsnappingsmomentjes écht nodig om het hier vol te houden en is de luxe in zo'n mini-hotelletje niets in vergelijking tot wat we thuis hebben. Dubbele gevoelens, zoals we die hier wel vaker tegen komen in Senegal.

Want wat zeg je tegen een meisje dat fier haar 'livre de geographie' laat zien en je merkt dat het eigenlijk een agenda is met een paar kaartjes in op de laatste pagina's. Moet je daarbij nog even weten dat haar leerkracht aardrijkskunde haar geweldige boek gebruikt om les te geven. En zo goed geeft die dan blijkbaar ook niet les want als we aan onze leerlingen van een jaar of 17, ongeveer vierde à vijfde middelbaar, vragen om Afrika aan te duiden op de wereldkaart lukt dat van geen kanten. Over het Senegalese schoolsysteem raak ik niet snel uitgepraat dus ik zal jullie de overige anekdotes besparen.

In ieder geval zitten ze hier vaak goed fout. En niet alleen op onderwijs vlak. Zo kijkt menig Sowane bewoner elke avond naar de fantastisch overgeacteerde Braziliaanse soap 'Marina'. Met velen verzamelen ze zich rond de enkele televisies die er in het dorp aanwezig zijn. Aangezien dit gedupte feuilleton dé oorzaak is van het overmatig lesverzuim van onze leerlingen voelden we ons verplicht eens een keertje mee te kijken. Het was schitterend en verontrustend tegelijk hoe iedereen zich liet meeslepen in het verhaal van de té rijke Braziliaanse vlam, Marina. Eén van onze leerlingen deed onlangs volgende uitspraak: 'L'Afrique c'est la poubelle du monde, les grandes familles habitent tous ensemble, en Europe par contre c'est mieux, là dans une maison ils habitent que les parents, les enfants, le chien et le gardien.'. Klopt toch dat elke Europeaan een bewaker voor zijn huis heeft staan en zelfs de armste blanke een auto heeft?!

Op zo'n momenten merk je dat de mensen hier geen idee hebben van hoe de wereld er buiten hun dorp, land of continent uitziet. Ik kan daarbij de gedachte 'Wat een geluk...' vaak moeilijk onderdrukken. Je kan ons Belgische leven ook op geen enkele manier met hun Afrikaanse leven vergelijken. We lachen hier vaak als de vrouwen het zand borstelen maar wij rijden het gras af... ook een stom idee, toch? Als er al iets groen is geef je het toch aan de schapen kan je er ten minste met Tabaski, het schapenfeest van genieten.

De feestelijkheden voor het offerfeest van de Moslims hebben we niet ontlopen. We woonden het gebed en de slachting bij en hielpen, onder lichte dwang, bij het kuisen van het schapenvlees. Geen pretje! Alsof heel die bloederige bedoening nog niet erg genoeg was moesten we, tijdens het koken, om een uur of 11 's morgens, een stuk schapenlever eten. Bah!

De hele dag door werd er gekookt. Iedereen was in opperbeste stemming. Volwassenen en kinderen brachten schotels over en weer van de ene familie naar de andere. Tegen de avond trok iedereen zijn nieuwe kleren aan. Kleurrijke boubou's, prachtig versierde kleden, nieuwe plastieke juweeltjes voor de meisjes, ... Jammer genoeg was het al donker en heb ik er weinig goede foto's van kunnen trekken maar het was een bling-bling-show van jewelste.

Ik ben al benieuwd voor Kerstmis en Nieuwjaar binnenkort. Naar het schijnt halen de Christenen hier ook een kerstboom in huis, lees hut. Daar gaan we naar op zoek!

Een fonkelend verslag volgt hopelijk snel...

Lieve allemaal,

Geniet van de kou en de wintermode.

Tot blogs,

Jullie Afrikaan, Lien-

Senegal in beeld

De tijd voor woorden schiet te kort.
Maar geniet van de foto's, we hebben ze van tekst en uitleg voorzien.

Vele groetjes daar in het koude België.
Lien-

Het leven zoals het is... Senegal.

Dag allemaal,

Ons weekendje Dakar liep wel even anders dan we verwacht hadden. Al ontvingen gastvrouwen Tine en Laura ons nog zo goed in Pikine.
Tijdens de nacht van vrijdag op zaterdag werd Sue's handtasje met alles in en Laura's gsm en fototoestel gestolen. Een gemene snodaard moet via het balkon onze slaapkamer zijn ingeslopen en heeft zo ongemerkt zijn slag kunnen slaan. Wat volgde waren dagen van paniek, frustratie, heen en weer geloop naar de politie en Ambassade, frustratie (nogmaals!), teleurstelling én relativeringsvermogen.
De hele hetse leverde uiteraard ook nieuwe verhalen op. Bijvoorbeeld... enig idee hoe lang het duurt om een pasfoto te laten nemen in Senegal? Minstens twee uur!
Babacar, iemand van Laura en Tine's project, nam ons mee naar de fotowinkel van zijn nonkel. Een grote winkel waar verbazend veel volk werkte. Iets wat ons wel vaker opvalt in Senegal... jobcreatie! De fotowand achter de brede toonbank was een fenomeen. De muur hing vol foto's van dikke 'lutters', de Senegalse variant voor Sumo-worstelaars en witgepoederde Afrikaanse beauty's. Of hoe schoonheidsidealen kunnen verschillen...
Sue moest tot driemaal toe voor de lens van het analoge fototoestel gaan staan. Dit terwijl wel 5 à 6 mannen er lachend naar stonden te kijken. Ze vond het, terecht, vreselijk.
Achteraan de winkel was er een zalig bestoft bureautje vol lenzen. Laura moest het serienummer van haar toestel opgeven want er passeerden wel eens gestolen apparaten. Stel u voor!

Dinsdag sloten we ons inmiddels lang geworden (door de administratieve rompslomp) weekend af met een tripje naar Ile de Gorée. Toch nog een beetje vakantie. Ile de Gorée voelde heel vreemd aan. Alsof het een onecht stukje Senegal was. Een Portugeesachtig decormet Senegalese acteurs, vonden we. Ach, we voelden waarschijnlijk al dat we geen doorsnee toeristen zijn.

Woensdag kwamen we pas echt terug op ons effen. Na weer eens 5 uur bus en een charette (geen gemakkelijk te matchen combinatie) kwamen we aan in Sowane. Ons dorp. Iedereen bleek al op de hoogte van 'La Suspense à Dakar'. De leerlingen hadden waarempel onze lessen gemist, onze buurmeisjes kwamen hun namen nog eens zeggen (alsof we hen zo snel zouden vergeten) en zelfs de vrouwen op Ndegen's erf, die amper Frans spreken, toonden hun betrokkenheid. De nieuwsgierigheid naar ons verhaal deed deugd.

Donderdag, vrijdag en zaterdag hernamen we ons dagelijkse Sowanese leventje weer... Kindjes animeren, de was doen, foto's trekken, door het dorp schuifelen, ...

Samen met het vieren van onze eerste maand hier in Senegal komen heel wat ambigue gevoelens naar boven. We zijn trots op wat we al zagen, deden, voelden, ervaarden maar we vragen ons ook vaak af: 'Waar leidt dit toe?' 'Hoe zal dit land er binnen 10 jaar uitzien?' ...
Dat denken we dan vooral op van die frustratiemomenten, als er weer eens een hongerig kindje op ons eten komt azen, want ook dat is dagelijkse realiteit. Bij wijze van tegengif bedenken we dan plannen: we willen een activiteiten organiseren voor de kindjes (Chiro!), onze 'adultes'-klasje laten werken, de micro-kredieten nieuw leven inblazen en zoveel meer...

We houden ons wel bezig en proberen te genieten van al het nieuwe dat ons overkomt.
Liefs,
Lien-

PS: Ik geloof dat het adres ergens in het eerste of tweede verhaal staat.

Rariteiten in Senegal...

Ahoi Belgen aller landen,

Momenteel bevind ik me in het paradijslijke stekje van Laura en Tine in Pikin, een buitenstad van Dakar. Die meiden zitten hier goed en we gunnen ze het. We zijn reuzeblij dat we even mogen meegenieten van hun 'luxe'.

Na bijna een maand (uhu, we houden het hier al van 6 oktober vol én we zijn er fier op!) in Senegal wordt het moeilijker om steeds met nieuwe weetjes op de proppen te komen. Niet dat er niks nieuws is onder de veel te hete Senegalese zon... het is eerder dat we beetje bij beetje gewend raken aan al die eigenaardigheden.
Alhoewel... we verbazen ons nog steeds over...

... de gekke klerencombinaties van sommige Senegalezen. Vlaamse sponser-t-shirts worden zonder probleem gecombineerd met mooie Afrikaanse stofkes. Kinderen en volwassenen lopen het ene moment in ongelofelijk versleten kleren rond om nadien te paraderen in Westerse-bling-bling-mode. De schoenen zijn hier ook geweldig. Plastiek slippers in alle mogelijke kleuren en vormen. Ook van die vervelende watersandalen zijn hier hyperpopulair. We houden ons hard vast voor het moment dat 'Crocs' Senegal zullen bereiken.
Het allermooist zijn uiteraard de traditionele kleurrijke kleren. Sue en ik willen graag een rokje laten maken maar het kiezen van een stofje is niet gemakkelijk. Die stoffen zien er namelijk altijd beter uit rond bruine benen dan rond onze witte-toubab-benen. Al zijn die toch al flink gebruind.

... de vele huwelijksaanzoeken die we hier krijgen. Mannelijke aandacht genoeg. Maar fijn is wat anders. Telkens opnieuw vriendelijk afwimpelen en dan daarna nog een hele discussie over de gelijkheid tussen man en vrouw. Vermoeiend en frustrerend.

... de computervaardigheden en Engelse uitspraak van onze leerlingen. Lachen en wenen tegelijkertijd. Maar we merken een lichte vooruitgang en een groot enthousiasme op dus dat stelt ons hoopvol.

... de prachtige vogeltjes die om en rond onze hut fladderen.

... de evidentie waarmee kinderen hier worden geslagen. We waren al een paar keer getuigen van serieus huiselijk geweld en het valt ons steeds moeilijker om die 'cultuurverschillen' te plaatsen.

... het geluid dat de geiten hier maken. Het gemekker van die beesten us echt totaal verschillend van dat van Belgische geitjes en vooral extreem grappig.

... de kramikkeligheid van de voertuigen hier.
Laatst namen we de charette van Fatick naar Sowane en begaf de band van de kar het. De kar was super zwaar beladen en wij moesten achter de kar aan de 8 km naar huis stappen. Het was al donker en het paard moet verschoten zijn van iets in de brousse want het beest zette het opeens op een loopje. Terwijl de charetier (=bestuurder) in het donker achter paard en kar aanliep tuimelden de flessen water, zakken met fruit en eieren van de kar. Resultaat? Een zoektocht naar onze vracht in het donker én een kleinere omelet als avondeten.

... de kracht van de Senegalese vrouwen.
Sue en ik hebben donderdagvoormiddag mee op het veld gewerkt. Eén van de vrouwen op Ndegen's erf nam ons mee. Al gauw waren we met een stuk of 8 vrouwen aan het werk op het veld, een heel eind van Sowane, midden in de brousse.
Bij de brousse moet je je een enorm uitgestrekte en desolate vlakte voorstellen. Niet zozeer de jungle van Mowgli, eerder Simba's terrein. Inclusief die typische Lion King-bomen.
Maar goed, onze taak bestond er in om de arachide-planten te ontginnen. Duizenden pinda's hebben we zo verzameld. We waren doodop en immens bezweet en stoffig. Maar onze bijdrage werd geapprecieerd en dat is wel leuk. Want het is niet altijd gemakkelijk om contact te leggen met de vrouwen hier.
Dus als jullie binnenkort de kou trotseren om vetbollekes voor de mussen op te hangen. Bedenk dan bij het hangen van de appennootjesslinger hoeveel werk daar aan vooraf is gegaan.

... het gemak waarmee de kinderen op de rug van een paard of ezel kruipen, een touw door hun bek trekken en vervolgens door het dorp galloperen.

... hoe cultuurverschillen terug te vinden zijn in alle facetten van het leven. Zo wordt hier bijvoorbeeld helemaal anders omgegaan met zwangerschap en geboorte. De mama van de schattige Ibbou beviel afgelopen zondag. Sue en ik vroegen al een paar weken hoe het met haar ging en kregen steeds een vriendelijk maar kort antwoord. Toen we onlangs bij Ndegen kwamen was die maar al te blij ons de kleine pruts voor te stellen. Ik haalde snel mijn fototoestel (op hun vraag) en ons cadeautje. We gaven de mega schattige sokjes die ik van Liesbeth en Jappe kreeg aan de pas bevallen vrouwen. We mochten het kleine meisje even vasthouden maar voor de rest leek dit bezoekje allerminst op een geboortebezoek zoals wij dat kennen.
Het meisje heeft nog geen naam maar wel al twee gaatjes met touw door in elk oor. Op haar naam moet ze nog even wachten tot haar doop morgen.
Een beetje teleurgesteld om het weinige enthousiasme van de kersverse mama vroegen we aan Ndegen of zo'n bezoekje en cadeautje wel gepast was. Ze antwoordde ons dat geboortebezoeken helemaal niet vreemd zijn en dat de meeste mensen zeep, suiker of geld aan de moeder cadeau geven. Tja, wat hebben ze hier ook aan kousjes... Maar hé, Lies en Jappe, ik weet zeker dat het kindje ze zeker zal aandoen en de 15 erna ook, dan stuur ik een foto door!

... .... ....

Lieverds,
Bedankt voor jullie toffe reacties, ze doen echt deugd.
Geniet van jullie weekend (voor sommigen zelfs vakantie), wij doen hier in Dakar hetzelfde.
Kus,
Lien-

Wonder boven wonder!

Wonder boven wonder... Sue kreeg enkele foto's op haar blog. Joepiejee. Euforie in Fatick!
De meeste foto's zijn getrokken in Sowane. Mayam, die bissapijsjes maakt, wassen voor onze hut, op de foto met schattige Ibbou, muskietennetten à volonté, aan het zwembad in Auberge Khady, de Viavia in Dakar, ... Niet meteen allemaal in chronologische volgorde en ook niet allemaal even straf qua fotografie. Maar ach, je normen vervagen hier op alle vlak onder de Senegalese zon.

Groetjes en tot blogs!
Lien-

Bakken en Braden in Senegal!

Dag allemaal,

Wederom leuk om zoveel berichtjes te lezen. Ik knoop de tips in mijn oren. Voor de duidelijkheid: toubab betekent blanke. (Ik hoop dat de rest van mijn getyp at leesbaar is want ik merk dat niet al de letters van dit toetsenbord goed werken. Ik hoop trouwens dat dit ooit gepost raakt want er een meneer aan de electriciteit aan het werken naast mijn pc. Ik gooi hem momenteel een argwanende blik toe, hopelijk met resultaat.)

Maar bon, ons derde weekend in Senegal en nog steeds niet weg gesmolten. Fotografisch bewijsmateriaal daarvan is hopelijk straks op Sue's blog te vinden. Een spannend experiment.

Vorig weekend logeerden we in Mbour bij Dominique en Lies. De goed gebakken fritjes en de duik in het zwembad van 'Auberge Khady' deden ons deugd. Maar we waren ook erg blij toen wezondagavond weer 'thuis' kwamen in Sowane.

De vreugde was echter van korte duur want voor onze hut troffen we Brigitte aan. (Hetgeen volgt dient met een korrel zout genomen te worden.) Brigitte is een 76jarige Francaise die reeds 10 jaar twee maal per jaar Sowane en misschien wel heel Senegal op zijn kop zet. Ze doet me een beetje denken aan zo'n geitenboerin in de Pyeneeën. Inclusief wit haar, vuile t_shirt, snor én overtollig vet. Mijn excuses, maar Brigitte, een geboren en getogen landbouwster zweeg geen minuut. Au fond heeft ze erg goede ideeën om de mensen hier vooruit te helpen maar de uitvoering daarvan schiet grondig tekort. We werden getrakteerd op een staaltje ontwikkelingshulp zoals het niet moet. Zowilde ze bijvoorbeeld enkel in de voormidag vorming geven, hét moment dat de vrouwen hier super hard werken. Ze lanceerden ook enkel ideeën waarvoor je massa's suiker nodig hebt, een product dat hier voor de meesten onetaalbaar is. Enzovoort enzoverder.Het komt er op neer dat Christophe, Sanne, Sue en ik een aantal dagen niets anders deden dan Brigitte's vormingen te redden door te bemiddelen en te vertalen. Want alhoewel 'Mamy', zoals ze hier genoemd wordt, Frans praat verstaat niemand haar. Iedereen was opgelucht toen we haar donderdag in Kaolack dropten om daar andere oorden te gaan koloniseren.

Al was de tocht naar Kaolack ook nog een avontuur op zich. De weg Fatick-Kaolack (De N2, Jappe!) ligt er vreselijk bij. Camions, charettes, gammele taxi's en snelle 4*4's slingeren erover de baan om de putten te ontwijken. Alle verkeersregels over boord. We zagen het al van ver aankomen en keken er misschien zelfs stiekem nar uit. Autopech. Platte band. En dat met Brigitte op de achterbank en een temperatuur van een friljoen graden, moet je weten... hi-la-risch!

Ondertussen zijn ook onze lessen Engels en Informatica van start gegaan. Een geanimeerde boel. Er is nog werk aan de winkel. Dat stelt me enigzins gerust want zo'n krak ben ik ook weer niet in die vakken. We staan steeds nat in het zweet na zo'n les, ook al geven we ze s'avonds als het ietsiepietsie minder warm is. Een muis hou je toch vast met de twee knoppen naar je toe en als je 'la macjine' wil afsluiten trek je gewoon de stekker uit?
Er is ook een accuut tekort aan stoelen waardoor de leerlingen soms met 4 op 1 stoel zitten om toch maar met z'n allen aan het toetsenbord te kunnen, waar ze vervolgens voldoende hard op kloppen. We denken eraan een deel van ons 'spaghettigeld' in het lokaal te investeren. Een streep bordverf op de muur zou handig zijn.

Naast het voorbereiden en geven van onze lessen vullen we onze dagen met het observeren in de kleuterschool (Volgende week willen we de lagere school prosprecteren, tenminste als de perverte schoolireteur Diouf niet te moeilijk doet.), kindjes animeren op ons terras, koken met Ndegen, lachen en praten met onze leerlingen die s'avonds ij ons komen rondhangen (op zoek naar gezelligheid of eten?), Serrer leren én zelfs helpen op de werf.

Vanmorgen hebben we in de vlakke zon de 'chef en chantier' geholpen.Zand scheppen en op de kar zwieren, die minstens 1.5 meter hoger staat dan de plek vanwaar je schupt... vermoeiend! Maar wel leuk om nog eens écht fysiek bezig te zijn. Terwijl Sue een echte charetier wordt, word ik binnenkort aangeworven als vaste werkkracht. ;)

Amai, amai, wat een zweterig gedoe al dat getokkel hier op dat krakend toetsenbord. Hopelijk geeft het al een beetje een idee op ons leventje hier. Weet dat ik alles en iedereen nu al mis. Ik laat snel nog eens iets weten, misschien volgend weekend vanit Dakar want we plannen een tripje naar Laura en Tine.

Lieve kus,

Lien-

Zwarte pieten in Senegal ;)

Hela hela,

Eerst en vooral... leuk om zoveel mailtjes te krijgen. Sue, anne, Christophe en ik zijn momenteel in Mbour bij Lies en Dominique. Het is een beetje gek... We snakken al een paar dagen naar een stad en nu we hier zijn willen we alweer terug naar Sowane. Wel leuk om te erken dat we ondanks de verveling, de soms wat arrogante kindjes en de enorme cultuurverschillen ons dorpje toch al gaan missen.

Het valt me enorm moeilijk om zomaar in een uurtje in dit warme cybercafé een beschrijiving van ons leventje hier te geven. Daarom typ ik enkele (grappige) bedenkingen uit mijn 'dagboek' over.

Waarom mijn leven hier in Sowane helemaal anders is dan dat van thuis...

... omdat er hier een ongekend grote varieteit aan insecten leeft. Ik ben in mijn bed steeds blij dat ik een bril draag en zodoende 's avondsnder mijn muskietennet al het gekrioel niet kan zien. Sue speurt daarentegen met haar pillamp de boel af met af en toe een gil als gevolg.

... omdat plastic tuinstoelen hier zeer waardevol zijn, zelfs als je er drie op elkaar moet zetten om lekker wankel te zitten.

... omdat iedereen hier keer op keer lacht met mopje: 'Ah bien, tu t'appelle Sue, Sue avec beaucoup sou.' en de vreemde schooldirecteur Diouf nog een stapje verder gaat en zegt 'Sue, tu dois me soutenir.' en de polygame man vervolgens heimelijk naar mij wijst omdat ik de enige toubab zonder lief in het dorp ben.

... omdat hier op zaterdagavonden uren aan een stuk allahgezangen gezongen worden.

... omdat hier zelfs cola naar vis smaakt, ze liggen samen in de frigo.

... omdat iedereen hier er van overtuigd is dat ik p-r-a-c-h-t-i-g zou staan met van die afrikaanse treskes.

... omdat de school hier officieel al twee weken bezig is en er nog geen enkele deftige les werd gegeven.

... omdat ze hier Pater Damiaan niet kennen, zelfs op 11 oktober niet.

... omdat kinderen hier spelen met allerlei afval.

... omdat de Aldi hier een 'boutique solidaire' is waarvoor we vanmiddag een prachtig uithangbord verfden, omsingeld door 15 potentiele leerlingen voor onze engelse les.

--- omdat we als 'stagiaires' na een week nog steeds niet aan ons échte werk begonnen zijn en dus zelf maar vanalles uitvinden. Vandaag hadden we wel een mini-vergadering met Masse en wat jongeren dus als maandag iedereen zijn uurrooster heeft komt het in orde.

... omdat je hier leert genieten en lachen om de kleinste dingen.

... omdat een koude douche hier ontzettend veel deugd doet.

... omdat je hier nooit alleen bent en je je toch af en toe zo voelt.

... omdat als we ergens komen iedereen 'toubab' naar ons roept. Gisteren op de charette maakten Sue en ik ons de bedenking dat we wel Sinterklaas en zwarte piet lijken hier. De kinderen roepen ook steeds 'Donne-moi un bonbon'.

.... omdat de acualiteit ons hier nauwelijks bereikt.

... omdat de temperatuur zelden onder de 30graden zakt.

... omdat de rijst, de vis en de ajuinen ons hier de oren uit komen. Het eten is hier echt niet super. Zeer eentonig en doen we hier gisteren de boucherie zagen werd Sue definitief vegetariër in Senegal.

... omdat omdat omdat. ...

Lieverds,
Sommige smsjes krijg ik aan bijvoorbeeld die van Bobonne, Mama, Astrid VGBen eentje van Det in Dakar maar die van Papa nog niet.
Jullie kunnen ons schrijven op Masse Mbaye, BP 56, Kaolack, Senegal.

Ik kijk uit naar nog meer nieuws, sorry dat ik niet op iedereens vragen antwoord maar het is hier klungelen à volonté.

Ik mis jullie,
Lien

Les 2 nouveaux toubab!

Hallo allemaal,

Wie had dat ooit gedacht... internet in dit land van stof, taxi's, baobabs, ezeltjes, zweet en ...

Het lukt ons nu pas om iets te bloggen. De vraag is nu enkel... waar begin je?

Na een lange maar luxueuse vlucht landdewe in Dakar, Yoff. De twee daagjes met ons negen in de Viavia waren geen overbodige luxe. De warmte in combinatie met de gedachte aan de zes maanden deden ons af en toe panikeren. Het afscheid van ons Senegalclubje was dan ook niet gemakkelijk. Doderdag begon het immers echt.

Maar het volhouden loont de moeite. We werden ontvangen door lieve Senegalezen én Belgen. Huh? Belgen? Sanne en Kristof logeren via bouworde nog een maand en half in Sowane. Erg leuk en handig voor ons om af en toe te ventileren en het leven hier beter te begrijpen. (kijk eens op christopheensanne.travelblog.be) Want begrijpen doen e het hier nog niet helemaal.
Het is hier totaal anders. We vallen van de ene verbazing in de andere. Beesten overal... prachtige vogeltjes, magere schapen, kippen, eenden, ezels, koeien in het midden van een drukke weg maar ook mega hagedissen, vieze spinnen, kikkers, kakkerlakken en ander ongediertein onze hut. En ja, onze hut is echt wel een hut! Inclusief een strooien dak. Maar we mogen niet klagen. Na veel geklungel hangt ons muskietennet op. En hebben we onze bagage in de mate van het mogelijke georganiseerd.

Echt gewerkt hebben we nog niet. We weten wel al beter wat ons te doen staat. Dus dat is wel leuk.

Gisteren heeft Ndegen, de vrouw die voor ons kookt, ons wegwijs gemaakt in Sowane. Alhoewel het petieterig is vinden w er onze weg nog niet. Ze toonde ons debakkerij, de schooltjes, het dispensarium én de ALDI. De aldi is een klein winkeltje waar vanalles en nogwat ordt verkocht. Bijvoorbeeld klerendie geschonken worden aan Sowane.Nadien nam Ndegenons mee naar Kaolack. Na een helse tocht te voet in de hiite tot aan de grote baan namen we drie verschilende rammelende taxi's om nadien uren op de markt te slijten. W volgden haar op de voet. SOuk in, souk uit. Geweldig al dat marchanderen. Gelukkig konden we nadien met Mass z'n 4*4 naar huis. (Mass is de projectleider.)

Ooh ja, gisteren avond... Feest in het dorp! Drie jongeren hadden ter gelegenheid van de start van het schooljaar een fuifke in elkaar gebokst. Op het plein stond een afspanning, een beetje zoals aan de zee die zeilen maar dan hoger. Er midden in een toren gigantische boxen, een installatie en naar schatting 3 cd's. Al de jongeren van het dorp haalde hun hartje er op. Wij uiteraard ook. Al was de muziek toch niet zo ons ding. Het leukste gebeurde eigen achter het doek. Buiten bij de kindjes die niet binnen mochten omdat ze te jong zijn. Want ooh ja, een buitenwipper was er ook! We moetsen zelsf een inkomkaartje betalen. Achteraan de 'tent' was er een gat vrij laag bij de grond waardoor je geld moest geven. Dan kreeg je een zelfgeschreven briefje dat je een paar meter verder al weer afgaf. Hilarische avond.

Je leest het een heel andere wereld. Maar ik voel me er stilaan thuis.Ik wen aan de warmte en de impulsen. Maar ik mis jullie.
Lien-

Mijn gsmnummer: 221778117986... of de berichtjes aankomen is een ander paar mouwen hier in de brousse!
Lees voor meer info Sue's blog suesenegal.reismee.nl